Prawie tydzień minął od ostatniego wpisu. W tym czasie odwiedziliśmy Urugwaj i było na tyle intensywnie, że nie udało nam się wygospodarować czasu na napisanie porządnego posta. W końcu jednak wsiedliśmy w jadący 17 godzin autobus nad wodospady Iguazu i właśnie w trasie powstaje ten wpis.

Nasza wizyta w stolicy Urugwaju, Montevideo, zaczęła się od małych problemów. Okazało się, że prom, którym mieliśmy płynąć z Buenos Aires, miał bliżej niezidentyfikowaną awarię silnika, przez co pięć godzin spędziliśmy w porcie, nie wiedząc czy w ogóle wypłyniemy. Ostatecznie wszystko się udało, ale na miejsce dotarliśmy już oczywiście po zmroku. Pół godziny marszu z dreszczykiem i stanęliśmy u drzwi naszych gospodarzy. Couchsurferzy Ava i Mika wraz ze swoimi dwoma psami, Hachi i Niną, powitali nas jak starych znajomych! Przez cały pobyt, który wydłużyliśmy o jeden dzień, czuliśmy się jak współlokatorzy, a nie goście z dalekiego kraju. Okazało się, że zaskakująco szybko znaleźliśmy wspólny język i każdy dzień kończył się biesiadowaniem do 2 – 3 w nocy. Już po pół godzinie znajomości, jedząc carbonarę popijaną czerwonym winem, skróciliśmy dystans na tyle, że obsceniczne dowcipy były na porządku dziennym 🙂 Fajnie, że udało się spotkać ludzi takich jak my, żyjących normalnie, bez luksusów, podzielających nasze patrzenie na świat. W oczach Avy i Miki Urugwaj nie jest bowiem rajem, nie zarabiają kokosów, a życie jest droższe niż w Polsce. W grudniu planują podróż do Europy i mamy nadzieję, że skutecznie zachęciliśmy ich do rewizyty!

AVA & MIKA – WE WILL BE WAITING FOR YOU IN POLAND GUYS!

Z racji tego, że u naszych hostów spędziliśmy 3 dni, mieliśmy czas na wymianę polsko-urugwajskich doświadczeń kulinarnych. I tak oto po raz pierwszy od niepamiętnych czasów przypomnieliśmy sobie jak to jest zjeść (niedzielny) obiad! Nie mogliśmy przecież przygotować nic innego jak ziemniaki i schabowego z ogórkami korniszonymi. W ramach urugwajskiej odpowiedzi zostaliśmy uraczeni chivito, czyli wypasionym burgerem w skład którego, oprócz kawałka mięsa wołowego, wchodzą: bekon, szynka, ser żółty, jajko, pomidor, sałata i majonez. Prawdziwa bomba kaloryczna, ale jakże pyszna!

Oprócz uczty kulinarnej była też wymiana kulturalna. I tak oto poznaliśmy klasykę gatunku urugwajskiego czyli tradycyjne rytmy cumbia. Okazało się, że jak wszędzie niektóre produkcje mają większy rozmach, a inne są bardziej kameralne i przez to może bardziej prawdziwe. Poniżej próbka tego, czego przeciętny urugwajczyk słucha w samochodzie.

My ze swojej strony pokazaliśmy cały przekrój polskiej piosenki, od Beaty Kozidrak przez Kayah, Kapelę ze wsi Warszawa po Donatana i Cleo 😀 Było też małe karaoke i śpiewy z gitarą!

Może wystarczy już o naszych niesamowitych hostach i równie świetnym jedzeniu, czas na parę słów o mieście. Montevideo spodobało nam się od pierwszego wejrzenia. W porównaniu z Buenos wydaje nam się bardziej spokojne i kameralne, choć mieszka tu połowa liczącego 3 mln mieszkańców kraju. Nowoczesne budynki nie rzucają się bardzo w oczy, przeważa zabudowa z końca XIX i początku XX wieku. Z racji napływu imigrantów głównie z Hiszpanii i Włoch, podobnie jak miało to miejsce w Buenos, architekura podobną jest do tej widzianej w stolicy Argentyny. Co charakterystyczne, ścisłe centrum nie jest zdominowane przez biznes, wciąż mieszkają tu „normalni” ludzie. Miasto zobaczyliśmy również z rowerowej perspektywy oraz z 26. piętra najwyższego budynku w mieście.

Musicie jeszcze wiedzieć, że złapanie autobusu do naszego kolejnego punktu podróży graniczyło z cudem. Po opuszczeniu promu z Montevideo mieliśmy nieco ponad godzinę na przedostanie się na drugi kraniec Buenos Aires. Sam bieg do stacji metra z naszymi plecakami zajął blisko pół godziny, potem przejazd całej trasy, od stacji początkowej do ostatniej, i sprint do biura po bilety na autobus, który odjeżdżał za 20 minut. Nie wiedzieliśmy nawet, czy są jeszcze wolne miejsca. Na szczęście wszystko skończyło się happy endem i tak oto za 3 – 4 godziny powinniśmy już być w Brazylii 🙂 Post gotowy, czekamy tylko na wifi u naszego gospodarza!

Do usłyszenia!

P.S. Dotarliśmy na miejsce, choć oczywiście nie obyło się bez przeszkód. Musieliśmy odstać swoje w 36-stopniowym upale na granicy brazylijskiej, na której jeden busiarz nas wyrzucił, a dopiero po ok. godzinie kolejny zgarnął. Po łącznie 27 godzinach w podróży wyglądaliśmy tak: